Les 161 – Donkere nachten en de opkomst van innerlijke stilte
Vraag: Ik ben nog steeds “aan boord” en ik verwacht dat ik in dit leven niet meer stop met het regelmatig tweemaal per dag mediteren.
Niettemin heb ik mijn beoefening terug gebracht naar alleen meditatie. Ik had het opgebouwd naar meditatie plus pranayama plus mulabandha plus sambhavi en alles ging erg goed. Ik maakte zelfs goede progressie in het zitten met gekruiste benen, iets wat ik sinds het begin erg moeilijk en afleidend vond. Toen alles goed ging was ik op vakantie, eerst in de Oostenrijkse bergen, en vervolgens op een klein eiland in de Duitse Noordzee. Het was een prachtige tijd en ik keek er naar uit om weer naar huis te gaan, vol enthousiasme om mijn leven met meer plezier en op een hoger energie niveau aan te pakken dan ooit te voren.
Toen ik vervolgens thuiskwam (twee weken geleden) leek alles binnen de eerste 36 uur in elkaar te storten … ik voelde me echt, echt slecht en dit duurde een aantal dagen (het is nog niet volledig over maar wel al beter). Ik ben toen voor 1,5 dag helemaal met mijn beoefening gestopt. Er was uiterlijk niets schokkends gebeurd – het was alleen dat ik probeerde om mijn leven weer op te pakken waar ik voor de vakantie gebleven was en dat werkte niet langer.
Ik ben er nu volledig zeker van dat deze crash niet door yoga is veroorzaakt; het moet mijn positieve ontwikkeling zijn geweest die ik heb doorgemaakt terwijl ik “geen dienst” had. Misschien ben ik simpelweg uit mijn vorige manier van leven gegroeid.
Ergens in de lessen benoem je de voordelen van een druk leven in verband met de integratie van de zuivering en verruiming die wordt bereikt tijdens de beoefening. Ik kan hier erg goed aan relateren. Niettemin ben ik veel meer iemand die “is” dan dat ik een “doener” ben. Mijn leven is zeker uit balans in de richting van me teveel terugtrekken van wereldse aangelegenheden. Al mijn hele leven is het niet moeilijk geweest om “hoog te reiken” en ik heb soms best intense spirituele ervaringen. Maar wat betreft het dagelijkse leven “buiten” heb ik me vaak extreem overweldigd gevoeld, waarbij het voelde dat de wereld te ruig en onbeschoft voor me was. Een goed ontwikkeld gevoel van kwetsbaarheid…
Dit is waarom het concept van yoga dat je in de eerste aantal lessen beschrijft zo erg aantrekkelijk is voor me. De belofte om de uiterlijke wereld met de innerlijke te verzoenen … dat is iets waar ik erg naar verlang.
Terwijl ik dit typ komt er zoveel oude pijn omhoog – het lijkt op zoiets als de puinhoop van mijn leven (en de basisanatomie van afscheiding die haast ieder menselijk wezen ervaart tijdens het geïncarneerd zijn). Dit is pijnlijk.
Ik ga mijn beoefening weer opbouwen. Ik geloof je echt wanneer je zegt dat dit een betrouwbare weg uit het lijden is – ik heb er al zoveel van gevoeld.
Waarschijnlijk ervaar ik de “donkere nacht van de ziel.”
Antwoord: Het is onvermijdelijk dat de pieken leiden naar de dalen. Het is in innerlijke stilte dat we de waarheid van alles ontdekken. Dat is waar meditatie voor is, het geleidelijk aan omhoog brengen van de inherent in ons aanwezige gelukzaligheid in het functioneren van het lichaam, mind, emoties, en de wereld. Dan zien we dat alles op en neer gaat terwijl wij, als stil zuiver gelukzaligheidsbewustzijn, stabiel blijven.
En wat betreft activiteit, het is inderdaad goed om onze stilte die we verkregen hebben in meditatie te stabiliseren in dagelijkse activiteiten. Maar wie beslist wat voor activiteit dat voor jou zal zijn? Ik niet. Het is aan jou om je hart te volgen en dingen te doen waar je blij van wordt. Sommige van ons zijn meer introvert. Dan zou “activiteit” misschien iets zijn waarbij niet constant mensen betrokken zijn. Anderen hebben het nodig om midden in de dynamiek van menselijk streven te zijn. Jij alleen kan weten wat de juiste activiteit voor jou is.
Soms is dat het aankijken van je angsten en het doen van dingen die we normaal vermijden. Dan ervaren we groei doordat we onze angsten aangekeken hebben. Maar we moeten onszelf (en onze spirituele beoefening) niet laten verdrinken in een teveel van wat niet natuurlijk is voor ons. Het is belangrijk om een manier te vinden om het leven te dienen door iets te creëren, of door het rechtstreeks helpen van anderen. Dat kan in de vorm van een bedrijf, een goed doel, of het maken van kunst in een afgelegen studio. Het maakt niet uit zolang het de in ons allen aanwezige behoefte bevredigt om vanuit ons hart de wereld in te stromen. Het is verstandig dat je blijft mediteren. Het zal je geleidelijk aan de innerlijke stabiliteit brengen die nodig is om de beste keuzes voor jezelf te maken. Haast je niet. Wees gewoon doelgericht in je leven en probeer altijd de diepste verlangens in je hart te eren.
Naarmate je verder komt met je beoefening en je verstandig met self-pacing (het bepalen van je eigen tempo) om blijft gaan, zal je merken dat die oude innerlijke obstructies geleidelijk aan oplossen. Geef het tijd. Het is de weg naar permanente extatische gelukzaligheid, en de weg uit lijden.
Vraag 2: Dank je voor je reactie, al je reacties en je prachtige lessen … ze zijn allemaal zo inspirerend en verheffend.
Ik begin langzaam uit de shit te komen – ik weet dat ik de algemene opzet van mijn leven moet herinrichten en dat zal ik ook doen. Ik begin het proces van herindelen te zien als een creatief proces, iets waarin ik actief betrokken ben, misschien zelfs iets dat doordrongen is van genot en plezier … dat is best een nieuw perspectief voor me … misschien kom ik uit mijn standaard modus van constant in meer of mindere mate overweldigd te zijn zonder dat ik het in de gaten heb.
Gisteren had ik een erg verrassende ervaring terwijl ik luisterde naar een van mijn favoriete cd’s. Ik kan altijd al diep geraakt worden door mooie muziek. Maar nu er meer stilte aanwezig is in mijn mind is er iets veranderd. Ik heb me altijd afgevraagd waarom ik niet in staat was om de melodieën waar ik zo van hou te reproduceren door ze zelf te zingen. Ik kon altijd de muziek van binnen voelen maar wanneer ik het probeerde te zingen kwam er alleen iets uit wat min of meer leek op het origineel, en als het een ingewikkelde melodie was dan leek het er vaak minder op.
Gisteren realiseerde ik me opeens dat ik altijd geprobeerd heb om mijn emoties te zingen die opgeroepen werden door de muziek, en die zijn natuurlijk niet de melodie zelf. Met een mind die nu wat stiller is, kan ik nog steeds alle emoties waarnemen die de artiest tot uitdrukking brengt in de muziek als ook mijn reacties daarop. Maar naast dit alles kan ik meer op een “analytisch” niveau luisteren. Ik hoor enkele noten in plaats van grote clusters van emotionele reacties. Ik ervoer een innerlijke “visualisatie” van de parallelle melodieën – en, zeer verrassend, ontdekte ik een andere melodie in nummers die ik al zo vaak geluisterd heb. De stilte tussen de noten kwam tevoorschijn als een belangrijk nieuw instrument dat ik nooit eerder had waargenomen.
Alle stukken waren een stuk “ijler” geworden, op de een of andere manier “dunner” met daarin veel lege stille ruimtes … erg verrassend en erg interessant.
Mmmm … ik vraag me af hoe de wereld er uit zal zien als een degelijke muzikale ervaring veralgemeniseert, meer onthechting en meer enorme lege stille ruimtes overal om ons heen en misschien meer creatief plezier in een universum waarin het veel makkelijker is om in te bewegen en om mee om te gaan? Ik verwacht verandering (en dank je voor je blijvende ondersteuning).
Antwoord: Dat is een hele mooie observatie van stilte die opkomt in hoe je muziek ervaart. Ja, het hele leven zal meer en meer zo worden. Het zal normaal worden en niet meer opgemerkt worden als een contrast, want je zal vergeten hoe donker het was. Er zullen contrasten blijven als je voorwaarts gaat van stilte, naar meer stilte, en dan naar extase die vermengd raakt met stilte. En zo gaat het als een spiraal verder.
Het komt allemaal voort uit de beoefening. Houdt dat in gedachten. We hebben allemaal de neiging om soms een beetje meegevoerd te worden in onze ervaring. Zoals ik in de lessen gezegd heb, vooruitgang komt door beoefening, niet door ervaringen, wat niet betekent dat we niet een klein beetje kunnen zwelgen in de vruchten van onze yogabeoefening.
Er is verandering op komst, voor ieder van ons. Geniet ervan!
De guru is in je.