Les 223 – Kechari fase 1 en een half? (een dialoog)
Vraag 1: Dank je voor je instructies (les #108), ik heb wat progressie geboekt vanuit fase 1 van kechari, maar ik heb nog niet echt gevonden wat ik had verwacht.
Na wat experimenteren en wat rondvoelen, denk ik dat ik in fase één-en-een-half ben, waarbij mijn tong langer is dan voor wat nodig is in fase 1, maar nog niet lang genoeg voor fase 2. Ik weet niet of deze tussenfase bestaat of dat het iets is van mijn eigen specifieke anatomie, wat andere mensen niet ervaren door een andere bouw. Dit is wat ik ervaren heb:
Door mijn tong naar omhoog en naar rechts uit te rekken lukte het me om iets te vinden wat leek op een gat waardoor ik mijn tong net naar binnen kon duwen. Ik heb geprobeerd een vinger te gebruiken, maar het leek alsof ik er geen gebruik van kon maken omdat mijn tong al maximaal uitgerekt was.
Maar, door dat gat voelde ik een soort weefsel dat ik nog niet eerder gevoeld had. Ik voelde dit omdat het erg zout was! Waarschijnlijk was het zout vanwege de dunne laag slijm.
Ik hield het puntje van mijn tong op dat speciale weefsel en bewoog naar het midden. (de ervaring was overweldigend en extatisch.) in de eerste dagen (het is nu iets langer dan een week) gleed mijn tong iedere keer weg voor ik in de buurt van het midden kwam maar met wat oefening lukte me het om mijn tong naar het midden te brengen.
Maar er zijn hier geen openingen van de neusgaten te vinden, en geen neustussenschot er tussen. Het orgaan waar ik mijn tong op laat rusten is relatief plat, met een lichte ribbel in het midden. Het wordt normaal bedekt door de huig maar daar is mijn tong dan achter. Als ik mijn hoofd naar rechts draai bolt het rechterdeel van dat orgaan richting mijn tong, en hetzelfde gebeurt aan de andere zijde als ik mijn hoofd naar links draai.
Ik denk dat openingen van de neusgaten en het neustussenschot zich net boven het punt bevinden waar ik tot nu toe met mijn tong kan komen. Daarom denk ik dat het een soort overgangsfase is tussen 1 en 2. Denk je dat dit klopt?
Antwoord: ja ik denk dat je beschrijving van wat er plaatsvindt redelijk precies is. Gefeliciteerd dat het gelukt is om achter het zachte deel van het gehemelte te komen! Het is het begin van een nieuwe wereld van vooruitgang en gevorderde ervaringen.
Misschien kan ik een paar verhelderingen geven die kunnen helpen. Het klinkt alsof je de rand van de achterzijde van het harde gehemelte voelt, vanaf de achterzijde van het zachte gehemelte (achter de huig). Het neustussenschot komt daar door het centrum naar beneden tot de rand van het harde gehemelte. Dat zou de lichte ribbel kunnen zijn die je in het midden voelt. Dus, ja, je bent nog net voor het neustussenschot, de Eustachiusbuizen, binnenste neusgaten, etc. Maar dat komt wel.
Om verder omhoog te gaan, kan het helpen om niet alleen over lengte na te denken, maar ook over het beetje bij beetje losmaken van de tong van de bodem van de mond. De meeste mensen hebben de lengte al, maar worden beperkt door het tongriempje (frenulum) dat de tong gebonden houdt aan de mondbodem. Door alleen te focussen op lengte nemen we in feite een omweg. Want door op basis van lengte naar achteren en om het zachte gehemelte heen te gaan, compenseren we voor de tong die vast zit aan de voorzijde. Als we de tong losmaken, gaat het veel sneller omhoog. Dat, in combinatie met het verlengen (melken) geeft de optimale vooruitgang in kechari. Dit is allemaal besproken in les #108.
Ik vertel je niet wat je moet doen in deze situatie, want het is een hele persoonlijke reis, afhankelijk van ieders bhakti en voorkeuren. Ik leg de werking uit, en de rest is aan jou.
Vraag 2: Wederom hartelijk dank voor je antwoord.
Voorheen trok ik ook aan de tong maar het leek alsof er veel trekken nodig was om zelfs maar een beetje vooruitgang te maken. Wat je schreef over het idee van het inknippen van het tongriempje met een nagelriemschaar maakte dat ik snel overtuigd ben. Dus wanneer ik “lengte” gebruik bedoel ik eigenlijk “ lengte die wordt toegestaan door het tongriempje.”
Het enige wat ik nog wil noemen is dat ik een aantal kleine knipjes geef in plaats van maar één (ik maar er ongeveer 10) en ik doe dit op verschillende punten aan de oppervlakte van het tongriempje. Ik verwacht dat dit grotere aantal het proces versnelt. En dat lijkt inderdaad zo te zijn, na een knipsessie kan ik al meer verlenging voelen.
Dit grotere aantal knipjes geneest net zo snel als een enkele, ongeveer in drie dagen.
Meer dan een keer knippen is misschien ongepast in het meest normale geval omdat het het proces versnelt. Maar ik ben er klaar voor. Als je hier enige opmerkingen op hebt hoor ik ze graag.
Ik ben het eens dat knippen uiteindelijk minder traumatisch is voor de tong. Het tongriempje (frenulum) is maar een pees, relatief ongevoelig weefsel met een eenvoudige functie, terwijl de tong voornamelijk uit spieren en zenuwen bestaat.
Antwoord: Je bent onderweg en je weet wat je moet doen. Bravo! Wat betreft het knippen, ik denk niet dat meerdere knipjes over de rand van het frenulum het proces erg zal versnellen. De reden waarom ik dit zeg is dat de vezels van de pees met duizenden op elkaar gestapeld zijn, en door gelijktijdig op meerdere plekken knippen knip je misschien dezelfde vezels meerdere keren door. Dit zal geen extra bewegingsvrijheid geven aan de tong wanneer de peesvezel al op een plek is doorgeknipt. Er is een interessant fenomeen dat ontstaat met het knippen dat genoemd wordt in les #108. Wanneer er een knipje gemaakt is, is er een aantal dagen dat er genezing plaatsvindt. En ondertussen rekt de beoefening van kechari het verder uit. De onderliggende nog niet doorgeknipte vezels worden dan opgerekt tot ze naar de oppervlakte komen, wat een mooi richtpunt is voor de volgende keer knippen. Het maken van het knipje, genezen en het oprekken van de nieuwe vezels tot ze naar de oppervlakte komen resulteert in de loop der tijd in een gestage vooruitgang. En dit met weinig tot geen pijn en bloedingen, want de opgerekte peesvezels komen naar de oppervlakte met een randje dat lijkt op eelt en dat makkelijk doorgeknipt kan worden. Het is alsof het frenulum ontworpen is om op deze manier geknipt te worden.
En al die tijd gaan we hogerop, en al snel bereiken we de geheime plek!
Vraag 3: Aha, werkt het op die manier?
Ik stelde me voor dat de delen van de doorgeknipte vezels weer zouden helen met littekenweefsel, en dat het littekenweefsel dan de extra lengte zou produceren. Om die reden dacht ik dat het maken van meerdere knipjes over de lengte zou helpen. Denk je dat dit een verkeerd idee is? (Weet je, misschien wel. Ik denk dat ik gehoord heb dat pezen nooit genezen..)
Je omschrijving van hoe het werkt is erg behulpzaam. Hier maak ik uit op dat terwijl er weinig te behalen is met het knippen “langs” de pees, we het proces waarschijnlijk kunnen versnellen door een serie knipjes te maken “dwars door” de pees, waardoor we verschillende peesvezels doorknippen.
Om infecties te voorkomen gebruik ik voor en na het knippen desinfecterende mondspoeling, en ik plan het knippen tussen de maaltijden zodat ik in de uren daarna niet hoef te eten. Op deze manier heb ik zelfs geen milde infectie gehad, zelfs niet in het begin toen ik een foutje maakte en een groter stuk doorknipte dan de bedoeling was. Wanneer de knipjes klein genoeg zijn merk ik dat de oppervlakte niet eens pijnlijk is, het is alleen iets gevoeliger.
“En al die tijd gaan we hogerop, en al snel bereiken we de geheime plek!” Oh ja! Ik kijk er naar uit!
Antwoord: Zonder de beoefening van kechari voor weken en maanden, kan er een verstrakking ontstaan van vlezig weefsel onder de tong. Dit wordt gemakkelijk uitgerekt wanneer kechari weer hervat wordt. Wanneer een peesvezel is doorgeknipt zal het zich niet opnieuw verbinden met zichzelf of iets anders dat tot een sterke beperking leidt. Wanneer een peesvezel is doorgeknipt zal er niet veel zijn wat de tong naar beneden kan houden en in de toekomst niet makkelijk weer opgerekt kan worden.
Zorg ervoor dat je in het midden blijft als je knipt. Het wordt aangeraden dat je niet teveel afwijkt van de middenrand. Daar is het pad van de minste weerstand in de uitgerekte pees. Als je teveel naar een van beide kanten gaat, loop je het risico om de bloedvaten van de tong te raken. Het is niet waarschijnlijk, maar dat is vanzelfsprekend niet de richting die we op willen.
Een aantal maanden geleden schreef iemand die suggereerde dat waar je ook knipt in het frenulum er een risico is om een bloedvat te raken. Dit is niet waar, zolang we in het midden op de uitgerekte rand van de peesvezel blijven met onze kleine knipjes.
Vraag 4: Dat maakt het helemaal duidelijk voor mijn technische mind. Ik zal een aantal knipjes maken dwars door de pees. Ik zal niet in de buurt van de bloedvaten komen, maak je geen zorgen.
Ik knip alleen wat zichtbaar wordt wanneer ik mijn tong uitsteek. Wat ik gedaan heb is de tong uitsteken, de onderkant drogen en het harde gespannen punt markeren met een niet giftige markeerstift! Zo komt alleen het gemarkeerde punt in aanmerking voor een knipje. Ik vind het daadwerkelijke knippen makkelijker wanneer de tong niet uitgestoken is. Ik gebruik een handspiegel in fel licht, dan krul ik het puntje van de tong omhoog en naar achteren en met de nagelriemschaar knip ik het gemarkeerde punt.
Antwoord: Klinkt goed (alleen heb je de markeerstift helemaal niet nodig). Ga door op je eigen veilige tempo.
De guru is in je.